Het was echt een oorverdovend lawaai. De borden, de gerechten en het plateau kletterden keihard op de grond, middenin het luxe restaurant. Ik liep stage in het grote 5-sterrenhotel aan de boulevard van Biarritz en ik stond recht voor de tafel waar de directeur van het hotel aan het lunchen was met een belangrijke zakenrelatie.
Alleen het handvat van het plateau had ik nog in mijn handen. Als ik er nu aan terugdenk moet dit echt een hilarisch gezicht zijn geweest. Maar toen was door de grond zakken mijn enige vurige wens.
Ik liep voor de tweede keer stage in Frankrijk, maar deze keer was het een wereld van verschil met de geweldige tijd die ik de eerste keer had in het eenvoudige hotel in Antibes. Oui, mijn liefde voor Frankrijk heeft ook een tijd een flinke dip gekend (welke lange relatie niet ;-)).
Elke dag liep ik gedurende die maanden in Biarritz met zware zilveren plateaus met gerechten van de keuken in de kelder de trap op naar het prachtige restaurant met uitzicht op vaak ruige zee van de westkust. Aangekomen in het restaurant zette ik het plateau op de gueridon. Als ik geluk had en die shift samenwerkte met een aardige chef de rang mocht ik helpen om de gerechten naar tafel te brengen. Ik maakte in het hotel voor het eerst kennis met de Franse hiërarchie, dus 9 van de 10 keer had ik gewoon pech en kon ik linea recta, via de plonge, terug naar de kelder om te wachten op het volgende plateau dat ik mocht sjouwen.
Die specifieke dag was er reuring in het restaurant. Er waren namelijk nieuwe plateaus. Lichter. En vooral fijner voor ‘les filles’, zoals werd gezegd. Vol goede moed liep ik dus met dat plateau met de gerechten voor de directeur via de trap het restaurant in. Waar het misging. Je snapt welke plateaus er de volgende dag weer klaar lagen…. het werden nog 4 lange maanden 😉
À la prochaine!