We waren op vakantie met de familie en ik was er die ochtend in mijn eentje op uitgegaan.
De familie lag nog op 1 oor, maar ik ben een vroege vogel en houd van de stilte van de ochtend. Het licht en de geur van een vroege ochtend is voor mij het fijnste moment van de dag. Maar omdat de familie meer in de nacht leeft, had ik in de vakantie elke ochtend dit heerlijke moment voor mezelf alleen. Ik wandelde dan meestal met mijn kopje koffie met mijn blote voetjes door het vochtige gras van de grote tuin en genoot van de verre uitzichten over de slaperige dorpjes en het groene heuvellandschap.
Maar deze dag ging ik er dus op uit. Er waren twee cafés in het kleine dorp, dat verder uit een paar bijzonder goede restaurants, een épicerie, een kaaswinkel, bakker, een kerk en natuurlijk een marie bestond.
Beide cafés zaten om 08.15 uur al bijna helemaal vol. Het was duidelijk te zien dat de locals hier hun dag startten met een café en een croissant. De dame in de bediening gaf iedereen 2 bises, hielp de ouderen aan een zitplaats, bediende in haar eentje het hele terras en maakte zelf ook nog eens alle cafés achter de bar. Geroutineerd en een echte vakvrouw. Hou ik van!
Naast me kwam alleen een oudere heer zitten aan een tafel van zes. ‘Wat brutaal’ , dacht ik nog. Maar dat duurde niet lang. Om de beurt druppelden zijn maten binnen. Er werden geintjes gemaakt met de dame in de bediening. ‘Il nous faut deux cafés’, en als ze dan met twee koffie aankwam en er net weer iemand was aangeschoven: ‘non non, pas deux, je vous ai dit trois’. De dame was niet voor 1 gat te vangen. “je vous fais cinq’. Zo. dat moet genoeg zijn.
Van achter mijn zonnebril genoot ik van het theater op de vroege ochtend op het terras. ‘Vous êtes en vacances, madame?’ Had het kunnen weten natuurlijk. Deze meneer ontging niets. Ook dat ik zo lekker meegenoot van het spectacle.
Enthousiast over mijn ervaring op het terras kwam ik nadat ik mijn koffie had opgedronken weer thuis bij de famille, die inmiddels wakker was. ‘Wie heeft er zin in nog een kopje koffie in het dorp?’ Samen met mijn schoonvader stapte ik een uur later het terras weer op. De dame in de bediening keek me vragen aan. ‘Je was hier net toch ook?’
Ze zou het die week nog vaker vragen, want elke keer kwam ik weer terug in het café. Voor de koffie in de ochtend en voor apéro in de middag. En elke keer was weer een nieuwe belevenis. Zo ook een aantal dagen later met de gepensioneerde Amerikaanse producer en haar hond…
A la prochaine!
À la prochaine!