Vous avez trouvé votre bonheur, Madame?
Toen deze vraag aan mij gesteld werd, maakte mijn hart een sprongetje van blijdschap en kon ik een ‘J’ai la banane’ glimlach van oor tot oor niet onderdrukken.
Alles aan deze vraag ademt wat mij betreft namelijk Frankrijk. Enerzijds het taalgebruik. De Franse taal is zo veel rijker en biedt zoveel meer mogelijkheden om de meest simpele dingen prachtig te omschrijven. Anderzijds de Franse cultuur. Toen deze vraag aan me gesteld werd, zat ik namelijk in een café’tje in Parijs. En ik keek in de menukaart. De steller van de vraag was de ober. Voor deze ober was het totaal vanzelfsprekend dat ik mijn geluk in zijn menukaart zou vinden. En geef hem eens ongelijk! Natuurlijk stond mijn bonheur in de menukaart!
Ik bestelde een crêpe. Vergelijkend warenonderzoek, want later die middag mocht ik zelf crêpes gaan bakken bij Le Cordon Bleu, die geweldige kookschool in Parijs. Urenlang werd mij die middag alles verteld over de mooiste producten en de beste manier van bereiden. Ik hing aan de lippen van de chef, met de hoge muts. Omdat ik de hele middag naar zijn Frans mocht luisteren. En omdat ik een middag lang de mooiste ingrediënten voorbij zag komen.
De chef wilde zoveel vertellen dat er uiteindelijk weinig baktijd overbleef. Toch heel even proberen. Mijn misbaksels mocht ik uiteindelijk opeten aan een gedekte tafel. Pain erbij en een lekker cidre. ‘Toch even de tafel gedekt voor jullie’, zei de chef. ‘Wel zo gezellig en dan kunnen jullie er echt even van genieten’
Om op de vraag terug te komen of ik mijn bonheur gevonden heb? Oui monsieur.